Ποια είναι η πραγματική σημασία του ονόματος πατέρας ή μητέρα;
Ποιο ρόλο καλείται να επιτελέσει;
Θα άξιζε να αναρωτηθεί κανείς αν αρκεί το κοινό γενετικό υλικό για να κληθεί κάποιος ως γονέας.
Είναι γεγονός ότι το ότι έφερα ένα παιδί στον κόσμο δεν είναι αρκετό για να θεωρηθώ γονέας. Και αυτό διότι ο ρόλος μου ως γονέας αποκαλύπτεται κυρίως μέσα από τη σχέση που χτίζω με το παιδί μου, από τον τρόπο που το κατανοώ και το αποδέχομαι.
Με άλλα λόγια, πώς του συμπεριφέρομαι με σεβασμό και ειλικρίνεια, στοχεύοντας στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας.
Αναντίρρητα απαιτείται χρόνος και καθημερινή άσκηση για να νιώσω εξοικείωση μέσα σε αυτή τη σχέση, που τελικά θα δημιουργήσει τον ισχυρό δεσμό μεταξύ των δυο.
Η επιθυμία απόκτησης παιδιών
Τα βαθύτερα αίτια της επιθυμίας απόκτησης παιδιών συνδέονται άρρηκτα με τη βαθύτερη εσωτερική ανάγκη της άδολης προσφοράς αγάπης.
Πολύ απλά, ο γονιός θέλει να αγαπάει το παιδί του. Αυτή η αγάπη δεν έχει ανταλλακτικό χαρακτήρα, προσφέρεται άνευ όρων, είναι μοναδική, απέραντη, ακέραιη, αληθινή και απελευθερωτική.
Δίνεται γενναιόδωρα χωρίς καμιά προσμονή και δεν βασίζεται στην ιδιοτέλεια και στο ατομικό συμφέρον.
Η αγάπη του γονέα είναι μονομερής
Επί της ουσίας, θα ήταν ανθυγιεινό να λειτουργεί ανταποδοτικά, διότι η απόφαση να γίνω γονέας είναι μονομερής — το ίδιο το παιδί είναι αποτέλεσμα δικών μου προσδοκιών και ελπίδων.
Συνεπώς, ο γονέας φέρει την απόλυτη ευθύνη. Ο ίδιος προσφέρει διαρκώς αγάπη προς εκείνο, απλά και μόνο επειδή υπάρχει στη ζωή του.
Δεν απαιτεί, δεν προσδοκά, δεν αδιαφορεί ούτε κατηγορεί, δεν κρατάει σιωπές ή απόσταση όταν απογοητεύεται, δεν αναμένει ευγνωμοσύνη για όσα προσφέρει.
Ο Τζόζεφ Ζίνκερ εκφράζει με τον πιο απλό και όμορφο τρόπο την αγάπη:
“Αγάπη είναι να χαίρεσαι και μόνο που υπάρχει ο άλλος.”
Προφανώς δεν υπονοείται ούτε στο ελάχιστο κάποιο είδος προσδοκίας ή απαίτησης από την άλλη πλευρά.
Είναι αλήθεια ότι όσες απογοητεύσεις, προδοσίες, ματαιώσεις, θλίψεις κι αν αισθανθεί ο γονέας από το παιδί του, το συναίσθημα του προς εκείνο παραμένει σταθερό:
“Σε αγαπώ γιατί απλά υπάρχεις στη ζωή μου.”
Ο ρόλος του γονέα στη διαπαιδαγώγηση
Η δουλειά του γονέα είναι να διαπαιδαγωγήσει το παιδί του προσφέροντάς του τα εφόδια που θα το βοηθήσουν:
- να ανακαλύψει τι θέλει,
- να μπορεί να βρίσκει λύσεις στα διλήμματα και προβλήματα,
- να μπορεί να συνυπάρχει με άλλα άτομα,
- να αμφιβάλλει και να αμφισβητεί με γόνιμο τρόπο.
Και τελικά να το νουθετεί ώστε ό,τι επιλέγει να κάνει στη ζωή του, να το κάνει καλά, για να λαμβάνει και την αντίστοιχη ικανοποίηση.
Μόνο τότε θα νιώθει πραγματικά ευτυχισμένο και θα μπορεί:
- να αφουγκράζεται τα πραγματικά του “θέλω”,
- να αντιλαμβάνεται τις ικανότητες και δυνατότητές του,
- να προστατεύει τον εαυτό του
- και να μην σκέφτεται να ικανοποιεί τους γονείς του εκπληρώνοντας τις δικές τους επιθυμίες και απαιτήσεις.
Η γονεϊκότητα ως διαδρομή
Το σημαντικότερο από όλα είναι ότι η γονεϊκότητα αποτελεί ένα ταξίδι προσφοράς, προσήλωσης και προστασίας μέχρι το παιδί να είναι πια ικανό, αυτόνομο και ανεξάρτητο, για να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του.
Ως ενεργό μέλος της κοινωνίας, με εσωτερική ισορροπία και αυτοσεβασμό, χωρίς να νιώθει ενοχές και τύψεις ότι προδίδει τους γονείς του.
Αυτόφωτα πλέον επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να προχωρήσει στη ζωή του, με οδηγό τη δική του πυξίδα, που θα τον οδηγήσει στην υλοποίηση των στόχων και των ονείρων του.
Σοφία Κυριακοπούλου
Κλινική ψυχολόγος-παιδαγωγός.
