Tο υπέροχο ταξίδι της γονεϊκότητας ξεκινάει από τη στιγμή που το ζευγάρι επικοινωνεί την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας νέας ζωής. Το διάστημα των εννέα μηνών είναι μια καταλυτική περίοδος καθώς προσφέρει τη δυνατότητα στους μελλοντικούς γονείς να προετοιμαστούν για τον ιερό ρόλο που θα επιτελέσουν και συγχρόνως να γίνουν πιο συνειδητοί στην απόφασή τους.
Η βούληση της δέσμευσης προϋποθέτει την ανάληψη ευθυνών προς το παιδί τους χωρίς ημερομηνία λήξεως και χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς.
Η γονεϊκότητα δεν έχει κάποιο εγχειρίδιο οδηγιών έτσι ώστε να γίνουμε καλοί γονείς. Έχει όμως την προσωπική ιστορία του καθενός που συνετέλεσε στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του, την οποία φέρει μέσα του και η οποία μπορεί να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα για την ισορροπημένη και ολόπλευρη καλλιέργεια του παιδιού του.
Ερωτήματα που εγείρονται όπως: θα γίνω καλός γονιός; Θα τα καταφέρω σε αυτόν το ρόλο; Πως μπορώ να μην επαναλάβω λάθη του παρελθόντος που έκαναν οι δικοί μου γονείς σε εμένα αφήνοντας τραύματα στην ψυχή μου; Θα είμαι ικανός; Θα με αγαπήσει το παιδί μου; Θα με απορρίψει;
Όλα αυτά φέρουν πάντα την ίδια απάντηση:
Είναι προσωπική επιλογή τι είδους γονέας θα γίνω! Όσο πιο συνειδητή είναι αυτή η επιλογή τόσο ευτυχέστερος και ο βίος όλων. Όσο περισσότερο “εργάζομαι” με τον εαυτό μου προάγω την δίκη μου ψυχική ευημερία αλλά και του παιδιού μου.
Κάνεις δε μπορεί να οδηγηθεί στην ευτυχία χωρίς την ψυχική καλλιέργεια και την αναγνώριση των “ελλειμμάτων” που φέρει ως κατάλοιπο των δικών του παιδικών συμπλεγμάτων διαιωνίζοντας ανούσια δόγματα του παρελθόντος.
Στα πλαίσια της αυτοπραγμάτωσής του ο γονιός χρειάζεται να κατανοήσει ότι δε μπορεί να υπάρχει ταύτιση μεταξύ των δικών του “θέλω” και των “θέλω” του παιδιού του ή των ικανοτήτων που διαθέτει το παιδί του σε σχέση με εκείνες που φαντασιώνεται ότι πρέπει να έχει.
Πρακτικά ο γονιός δε πρέπει να περιμένει τίποτα από το παιδί του αν θέλει να είναι ευτυχισμένο. Δεν θα πρέπει να το ωθούν να γίνει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση λειτουργώντας αυταρχικά. Οι προσδοκίες που είχε για τον εαυτό του καλό είναι να παραμείνουν κλειδωμένες στο σεντούκι του και να μην τις προβάλλει σε εκείνο. Για να υπάρχει ευτυχία δεν πρέπει να υπάρχουν απαιτήσεις πάρα μόνο η αποδοχή του παιδιού ως είναι χωρίς επίκριση, κατηγορία ή τιμωρία. Αρκεί ένα απλό και ειλικρινές αγκάλιασμα για να αναγνωρίσει το παιδί ως ξεχωριστή οντότητα καθώς και της διαφορετικότητας που φέρει.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο γονιός είναι να προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια στη ζωή του παιδιού του έτσι ώστε σιγά σιγά να αυτονομηθεί, να ανεξαρτητοποιηθεί και να είναι υπεύθυνο για τις επιλογές του που σε καμία περίπτωση δε θα καθορίζονται από τις δικές του επιλογές.
Η σταθερότητα, η προσήλωση, η ηρεμία, η κατανόηση, η αλήθεια και η ενεργής συμμετοχή και παρουσία είναι οι σημαντικότεροι αρωγοί διότι αποτελούν το φίλτρο αξιοσύνης και σεβασμού προς το παιδί και τους ίδιους.
Κατά συνέπεια δε φαίνεται ανυπέρβλητη η συμφιλίωση με τα λάθη που θα προκύπτουν, θα προβαίνουν πιο άμεσα στην αναγνώριση και την επίλυση τους αφήνοντας χώρο στο παιδί να εκφράζεται δίχως φόβο, ενοχή ή ντροπή.
Τέλος το χιούμορ, η διάθεση για παιχνίδι, τα όρια που κάνουν διακριτούς τους ρόλους του καθενός, η υπομονή και η αγάπη άνευ όρων είναι τα συστατικά της προόδου και της ευτυχίας και είναι πάντα σε συμφωνία με την τέλεια αρετή.
Μόνο έτσι οι γονείς θα καταφέρουν να διοχετεύσουν διαχρονικές και άφθαρτες αξίες διαπλάθοντας την προσωπικότητα του παιδιού.
Σοφία Κυριακοπούλου
Κλινική ψυχολόγος-παιδαγωγός.
